Bekneld tussen muren.
Tussen onmacht.
Tussen gevaar.

Dan de stilte. Het zwijgen.
De blik – als een verstikkende deken die de lucht laat verdwijnen.

Kramp in je lichaam.
De angst voor wat er komen gaat, vult de hele ruimte.
Als een zure, onpasselijk makende lucht.

En je weet niet…
Dat dit niet door jou komt.
Dat het niet bij jou hoort.
Dat het niet jouw schuld is.

Je wordt verstikt door de onmacht.
De onmacht van de ander.

Alsof je een bevroren druppel op het glas bent,
vastgeketend in stilstand.

Tot het besef langzaam indaalt:
Het lag niet aan jou.

Maar…
De eerste ‘stoelen’ van jouw ontwikkeling zijn al bezet.
Bezet met angst.
Met schuld.
Met schaamte.
En in het midden: de verstikkende eenzaamheid.

Het heeft je ontwikkeling aangetast.
Mogelijk zelfs ontwricht.

En toch…
Toch is daar steeds jouw kracht.

Want niets is zo krachtig
als het durven aangaan van de diepte-
de krater die geslagen is.

Op weg naar de liefdevolle verbinding met jezelf.
Vanuit die wil om te kijken,
te voelen,
te groeien,
te ontwikkelen,
te transformeren.

Dat is diepgaand werk.
Het vraagt moed.
Het vraagt energie.

Maar het is ook bevrijding.
Voor jezelf.
En voor de volgende generatie.

Voor al die moedige personen.

“Wil jij jouw eigen stoelenrij onderzoeken? Ik begeleid je graag in Ruimte te Arkel.