Geleefd
We worden geleefd.
Geleefd door oude gevoelens en ervaringen.
Onzichtbaar, verborgen in een stille ruimte in je lichaam.
Ze hebben altijd voor je gezorgd,
alles gedaan om jou okay te houden.
Maar ieder kind kent ervaringen van pijn,
eenzaamheid, angst en nog zoveel meer.
Toen waren er opdrachten.
Externe en interne opdrachten,
voortgekomen uit je overleving:
om te sussen, te troosten,
genot te geven of de eenzaamheid te maskeren.
Maar weten zij,
dat dit NU niet meer nodig is?
Nee. Meestal zitten ze nog steeds in je tuin,
doen wat ze toen deden: zorgen voor jou,
om je okay te laten voelen.
Het pijnlijke is dat hun zorg
niet meer helpt.
Zonder dat ze het weten,
houden ze je vast aan wat toen te pijnlijk was.
Je zenuwstelsel kent geen tijd.
Het kent wel de vele ‘trucjes’
om je een gevoel van okay te geven:
angsten wegdrukken,
eenzaamheid niet voelen.
Weg-eten, weglachen, wegdrinken,
wegkopen, wegsporten, wegschreeuwen.
Totdat je stil durft te worden.
Totdat je naar binnen gaat,
naar al die plekken die onbewust opdrachten gaven
om het TOEN te overleven.
Ze weten niet, dat ze NU belemmerend zijn.
Ze denken dat ze je helpen.
En ze wachten –
tot jij naar binnenkomt
en hen liefdevol ontslaat
van wat toen nodig was.
Leven is naar binnen gaan,
naar dat wat ooit hielp
maar nu een belemmering is
om werkelijk vrij te zijn.
Recente reacties