Veilig houden
Als de omgeving
vraagt, vraagt en vraagt,
zonder woorden,
in een stil verbond-
Jij het kind,
de ander groot,
met een onzichtbare wond
die zorgt voor hulpeloosheid,
boosheid,
wispelturigheid.
Het kind geeft,
houdt alles in de gaten.
Ieder klein geluidje,
ieder beeld
vraagt om alertheid,
om te dragen-
dat wat niet
te dragen is,
en niet
van hem of haar is.
Zorgen,
op tenen lopen,
slikken,
schreeuwen –
in een kussen dat alles dempt.
© Marian Jansen Noyon
Verbinden
Eén woord.
Snel gezegd,
In één of twee seconden.
Maar hoe doe je dat?
Als de verbinding met jezelf
beschadigd is?
Beschadigd door ervaringen als
eenzaamheid, angst, gevaar, verlies
Als er in feite kortsluiting is ontstaan.
Zoals in een meterkast,
waar een stop is doorgeslagen.
Met alle gevolgen van dien.
Het pad van vertrouwen,
de verbinding, al lang doorgeslagen – weggeslagen.
En er nog geen nieuwe stop in de meterkast kan worden geplaatst.
Hoe kun jij je dan echt verbinden?
De meterkast als metafoor.
Een metafoor voor verbinding
verbinding vanuit een nieuw vertrouwen.
Een vertrouwen dat eerst alle verbindingen met jezelf herstelt,
en jou weer in je eigen licht zet.
© Marian Jansen-Noyon
“Image used with permission: Card number 54 from © “The River Story and therapy
De onderstroom
Een beklemming, daar in de rij voor de kassa.
Er staat iemand voor je — en nu ook heel dicht achter je.
Er komt een duizelig gevoel.
Alsof je bloeddruk ineens daalt.
Je lichaam…
Je lichaam is niet nu in de winkel.
De onderstroom ervaart iets, en is terug in toen.
Je doet een stap opzij.
Iets meer lucht en ruimte.
Je focust je op je handen, die het boodschappenkarretje vasthouden.
Je ademt langzaam uit.
Om niet flauw te vallen,
door de onderstroom die geactiveerd wordt
door de beklemming in de rij.
© Marian Jansen Noyon
Jouw Grens, Jouw Ruimte
Word je bewust van je grens en van jezelf
Inzicht in en bewustwording van je persoonlijke grenzen is een levenslang essentieel onderdeel van hoe jij je verhoudt tot jezelf en tot de ander. In elke levensfase is dit van groot belang. Je grens vormt immers jouw eigen ruimte. Het is de plek waar jij begint en de ander ophoudt en andersom. Grenzen zijn onmisbaar in elke vorm van contact.
In relaties ontstaat daarnaast ook een relatiegrens, en zodra er kinderen komen, vormt zich een gezinsgrens. Grenzen markeren en beschermen, geven richting aan verbinding én autonomie. Er is voortdurend ‘verkeer’ tussen de verschillende lagen in jezelf, de ander, het gezin – en grenzen spelen daarin een voortdurende rol.
Bij kinderen zie je het proces van bewustwording heel duidelijk. Op het moment dat een kind beseft: ik ben een eigen persoon, start het onderzoek. Het woordje “nee” verschijnt en wordt als het goed is, flink geoefend. Zo groeit ons grensbewustzijn mee met het leven. Maar hoe bewust ben jij, als volwassene, je daar eigenlijk van?
Hoe stevig is jouw grens?
Ben jij je bewust van hoe jouw grens is gevormd? Draagt die bij aan een gezonde autonomie, of… speelt er een onderstroom mee? Zeg jij echt een helder “ja” of “nee”? Of zit daar (onbewust) iets anders onder?
Welke ervaringen hebben invloed gehad op jouw gevoel van eigenheid? Welke pijn uit het verleden werkt nog door in jouw manier van contact maken? Oud zeer heeft vaak een grote impact op hoe jij je grenzen stelt en bewaakt – in relatie tot jezelf én tot de ander.
Een grens zichtbaar maken
Nick Blaser heeft een prachtig model ontwikkeld om hier concreet mee aan de slag te gaan. Met behulp van latjes en poppetjes ontstaat er letterlijk een grensbeeld op tafel. Het maakt driedimensionaal zichtbaar wat eerst onbewust was. Zo ontstaat er ruimte, inzicht in alle lagen, en de mogelijkheid tot echte verandering.
Opleiding tot ik-grensbewust begeleider
In mijn praktijk bied ik een opleiding aan die je stap voor stap begeleidt in het werken met het grensbeeld en het vergroten van jouw ik-grensbewustzijn. Je kunt kiezen uit twee vormen:
Na het volgen van MC I en MC II kun je je verder verdiepen in deze waardevolle methodiek. Denk aan:
Nick Blaser komt jaarlijks naar Nederland, en steeds weer ontstaan er nieuwe verdiepingsmogelijkheden binnen dit prachtige werkveld van ik-grensbewustzijn.
Nieuwsgierig?
Het werken met je grensbeeld geeft diepgaande nieuwe inzichten: hoe dichtbij ben jij eigenlijk bij jezelf? Bewustzijn op onze grenzen blijft een levenslang wezenlijk onderdeel van wie we zijn.
Ben je klaar om de reis naar jouw grensbewustzijn te starten?
Je kunt kiezen: volg de opleiding fysiek in mijn praktijk, of start direct met de hybride variant.
Bij inschrijving ontvang je het boek Zo ben ik en jij bent anders thuis – en kun je meteen beginnen met leren, ervaren en begeleiden.
Het verschil tussen een familieopstelling en een ik-grensopstelling
Zowel familieopstellingen als ik-grensvisualisaties bieden krachtige manieren om oude pijn en innerlijke patronen zichtbaar te maken. Toch verschillen ze wezenlijk van elkaar – zowel in benadering als in de beweging die ze op gang brengen.
Familieopstelling – inzicht via representanten
Bij een familieopstelling worden anderen ingezet als representanten van jouw familiesysteem. Jij kijkt als cliënt van buitenaf naar het beeld dat zich in de ruimte ontvouwt. De bewegingen, verhoudingen en woorden van de representanten maken zichtbaar waar spanning, loyaliteit of verstrikking zit. Heling ontstaat vaak door het zien en erkennen van wat er in het systeem speelt.
Het is een beweging van buiten naar binnen: je kijkt naar het systeem en wordt geraakt.
Ik-grensopstelling – inzicht van binnenuit door zelf voelen en ervaren
Een ik-grensvisualisatie is een volledig innerlijk proces, waarbij je met behulp van eenvoudige materialen, zoals poppetjes, latjes en stenen, een persoonlijk innerlijk beeld tot leven brengt. Jij als cliënt zet elke stap zelf. Je voelt, plaatst, kijkt, schuift.
In de ik-grensopstelling ben jij degene die beweegt, verandert en bepaalt.
Jij onderzoekt, jij voelt, jij kiest. Elke stap draagt bij aan het herstel van je autonomie en je innerlijke kracht.
In deze manier van werken ontstaat op tafel een beeld dat rechtstreeks uit je onbewuste komt. Een oude ervaring, vaak verbonden met pijn, gemis of verscheurdheid, krijgt bestaansrecht. Je zet het neer. Je ziet het. Je voelt het. Niet langer weggestopt, maar zichtbaar en aanwezig in het hier en nu.
De begeleider is aanwezig in een mindful en afgestemde staat van zijn en biedt bedding en veiligheid, en kan je -zonder iets over te nemen- uitnodigen om nieuwe mogelijkheden te verkennen.
Steeds opnieuw ben jij degene die de beweging maakt.
Als alles volledig gevoeld is, kan er een transformatie plaatsvinden: een andere beweging, een nieuw beeld. En precies dat geeft ruimte. Ruimte voor erkenning. Ruimte voor verandering.
Samenvattend:
Beide methoden hebben hun waarde.
Maar de ik-grensopstelling biedt een diep persoonlijk, lichaamsgericht proces dat precies dáár raakt waar jij ooit werd afgesneden van jezelf – en dat je stap voor stap weer verbindt met jouw eigen ruimte, jouw grens, jouw kracht, jouw autonomie.
De rol van de ik-grens
De ik-grens speelt hierin een cruciale rol. Het latje dat je neerlegt als grens helpt je te voelen:
De grens bied je de mogelijkheid om te bewegen: van buiten naar binnen, en van binnen naar buiten. Je kunt bewust ervaren hoe het is om naar binnen te gaan, naar dat kwetsbare deel in jezelf. Maar je kunt ook even naar buiten stappen: kijken, analyseren, afstand nemen.
De grens laat je oefenen:
Alleen.
Ik wil naar buiten
Maar ik kan het niet.
Ik zit in mijzelf
In mijn eigen ruimte mijn eigen ‘tuin’
Mijn grens lijkt verborgen
Terwijl hij er juist heel stevig is
Alleen het is eenrichtingsverkeer
Alles van buiten komt naar binnen
Het beschermd mij niet van het ‘buiten’
Het is soms zoveel
Zoveel wat allemaal binnenkomt
Wat niet zomaar naar buiten gaat.
Alsof ik verdrink
Verdrink in alles wat binnenkomt
Ik voel, ik zie ik ruik intens
Het komt erin maar gaat er niet zomaar uit.
Het is zoveel,
Het overvalt mij
Ik raak mijn ruimte kwijt
Ik bots tegen mijn eigen grens
Ik gil, schop en schreeuw
Ik ben boos
Ik kan het niet alleen.
Kloppend hart. De afspraak.
In de hectiek van de dag is daar opeens dat moment.
Je hart slaat een tel over en gaat daarna versneld verder.
Vergeten.
Vergeten: de afspraak.
Schaamte, schuld, angst… allerlei gevoelens worden wakker in de ‘tuin’.
In een split second komen gedachten op. Gedachten om te “bluffen”, smoesjes worden wakker om het gevoel te beschermen vanuit een oude, beschermende interne opdracht.
Alsof er gevaar is. Gevaar dat direct de kop ingedrukt moet worden.
Zo snel kan het gaan.
Onze ‘tuin’ wil alles doen om te beschermen…
Totdat het weet dat het veilig is.
Dat je als mens een vergissing mag maken.
Dat er geen gevaar is.
Dat het veilig is om er te zijn.
Dat je een mens bent.
Dat je je niet ‘onder de dekens’ hoeft te verstoppen.
Je hoeft niet te vluchten.
Je mag er zijn.
Je mag gewoon de waarheid vertellen. Het belang van bewustzijn is hierin groot:
Jij bent je eigen krachtige tuinonderhouder
Bekneld tussen muren.
Tussen onmacht.
Tussen gevaar.
Dan de stilte. Het zwijgen.
De blik – als een verstikkende deken die de lucht laat verdwijnen.
Kramp in je lichaam.
De angst voor wat er komen gaat, vult de hele ruimte.
Als een zure, onpasselijk makende lucht.
En je weet niet…
Dat dit niet door jou komt.
Dat het niet bij jou hoort.
Dat het niet jouw schuld is.
Je wordt verstikt door de onmacht.
De onmacht van de ander.
Alsof je een bevroren druppel op het glas bent,
vastgeketend in stilstand.
Tot het besef langzaam indaalt:
Het lag niet aan jou.
Maar…
De eerste ‘stoelen’ van jouw ontwikkeling zijn al bezet.
Bezet met angst.
Met schuld.
Met schaamte.
En in het midden: de verstikkende eenzaamheid.
Het heeft je ontwikkeling aangetast.
Mogelijk zelfs ontwricht.
En toch…
Toch is daar steeds jouw kracht.
Want niets is zo krachtig
als het durven aangaan van de diepte-
de krater die geslagen is.
Op weg naar de liefdevolle verbinding met jezelf.
Vanuit die wil om te kijken,
te voelen,
te groeien,
te ontwikkelen,
te transformeren.
Dat is diepgaand werk.
Het vraagt moed.
Het vraagt energie.
Maar het is ook bevrijding.
Voor jezelf.
En voor de volgende generatie.
“Wil jij jouw eigen stoelenrij onderzoeken? Ik begeleid je graag in Ruimte te Arkel.
Alleen in mijn ‘tuin’.
Ik wil naar buiten,
maar ik kan het niet.
Ik zit in mijzelf,
in mijn eigen ruimte, mijn eigen ‘tuin’.
Mijn grens lijkt verborgen,
terwijl hij er juist heel stevig is.
Alleen… het is eenrichtingsverkeer:
alles van buiten komt naar binnen.
Het beschermt mij niet tegen het ‘buiten’.
Het is soms zoveel,
zoveel wat allemaal binnenkomt,
wat niet zomaar naar buiten gaat.
Alsof ik verdrink.
Verdrink in alles wat binnenkomt.
Ik voel, ik zie, ik ruik… intens.
Het komt erin,
maar het gaat er niet zomaar uit.
Het is zoveel.
Het overvalt mij.
Ik raak mijn ruimte kwijt.
Ik bots tegen mijn eigen grens.
Ik gil, schop en schreeuw.
Ik ben boos.
Ik kan het niet alleen.
Als ik niet zo goed naar buiten kan,
kun jij mij dan helpen,
zodat het niet allemaal te veel wordt?
Dat er minder beelden (geluid, geur, zien, woorden) binnen hoeven te komen?
Zodat ik wat ruimte overhoud?
Ruimte in mij.
Ruimte om niet tegen mijn eigen grens aan te klappen.
Want weet je… de info kan naar binnen,
maar ik kan niet zo makkelijk naar buiten.
© Marian Jansen-Noyon
Geboren in anders-zijn.
Mijn vader, die anders wilde zijn, als kind en als volwassene, gaf mij samen met mijn moeder het leven.
Daar, in het verre Indonesië, waren de wonden van honderd jaar kolonisatie door Nederland nog als vers kruid aanwezig in alle poriën van het land. Een liefde- en haatverbinding met de Nederlanders die er toen nog waren en feitelijk verbonden waren met het beeld van jaren van onderdrukking, pijn en vernedering.
Mijn vaders hart was Indonesië, en de pijn in hem was groot, net zoals de pijn toen hij mij zag. Een pijn die niet gevoeld wilde worden, een koppig verlangen om vast te houden aan wat was. Vasthouden in een haatliefdeverhouding, een geven-en-nemenrelatie, een verdrukking van gevoelens en emoties die samenkwamen in anders-zijn.
Ik ben de dochter van mijn vader, en mijn pad van anders-zijn liep door angst. Angst om er niet bij te horen, angst voor afwijzing, angst om te zijn.
Eten kon ik als geen ander, alsof het mij moest voeden om niet te voelen. Graatmager, ondanks alles wat zoet was en naar binnen ging, bleef ik anders. Ook in mijn lichaam.
Mensen waren jaloers op dat lichaam, een lichaam dat voor mij voelde als een leeg omhulsel waarin ik niet kon aarden.
Het anders-zijn zorgde er ook voor dat ik in een ander bewustzijn veel zag, wist en kon doen. Het was ook de spirit in mij, de wijze, de ziener.
Die aan de andere kant ook bang was, en lang bang bleef, in het anders-zijn. Dat voelde als vernietigd kunnen worden. Vernietigd door… anders-zijn.
Anders zijn we allemaal. Iedereen heeft zijn of haar eigen ontwikkeling. In ieders ontwikkeling zit ook pijn en onmacht.
Nu ben ik blij met mijn anders-zijn. Ik heb in mijn leven gezorgd dat ik anders kan en mag zijn, om mij steeds opnieuw te verbinden met dat waarvan ik dacht dat het belangrijk was.
Het geheel, de hele mens, die te zien en op veel verschillende gebieden gepaste begeleiding te geven die bij iedereen anders is.
Immers, iedereen is anders. En ik stem mij af op die ander, om zo die ander in een liefdevolle verbinding te brengen met zichzelf.
Alleen het water.
Zonder woorden.
Zonder iemand.
Warm glijdt het over haar heen.
Het water verzamelt zich,
en zij
alleen in het stromen,
zonder taal,
zonder tijd.
Tot het wegspoelt.
Weg is.
En zij weer
kan gaan staan.
Uit de verlamming van de tijd
de tijd,
die hield haar adem in.
En daarmee ook de hare.
Bevroren stond ze,
kijkend naar het water dat
zich vastzette,
verstrikt raakte,
en haar de adem benam.
Een doodse stilte.
Een klok die minuten wegtikt.
Maar waarheen?
Waar naartoe?
Ze houdt de stilte,
het kijken en niet kunnen handelen,
nog even vol.
Maar niet lang meer.
Haar borst vult zich
met onmacht.
Starend in het water.
Zwijgend.
Wachtend.
Met een niets ontziende eenzaamheid.
© Marian Jansen Noyon
Soms komt pijn niet met woorden, maar met stilte.
Ze sluipt in muren, vult kamers en nestelt zich in het lichaam.
Deze tekst is een verwoording van wat ik zie, voel en hoor in mensen.
Over het gat dat blijft, tenzij we het durven aankijken.
“Image used with permission: Card number 81 from “My family Gallery” Deck © Story and therapy
Weg van de pijn
die in alle muren en gaatjes voelbaar is.
Al die mannen (en vrouwen)
met een gat in hun hart.
Een gat in hun borst.
Dat met drank, sigaretten of seks gevuld wil worden
Alleen, het gat vult zich niet.
Het holt zich steeds verder uit.
De vaten dichten zich.
De stroming stokt.
Zoals er geen weg was voor tranen,
is er nu geen weg voor het levensvocht.
Waar stopt het?
Waar stopt het doorgeven van een gat?
Mijn tranen willen weer vloeien.
Ook in mij ontstaat opnieuw een gat,
een gat door niet-weten,
angst voor dat wat komen gaat.
Beelden komen samen
in een diepe tunnel van verslaving,
waar steeds meer onzichtbaar wordt.
Woorden verstillen.
Handen kunnen zich nog net vasthouden,
in een leegte van onzichtbaarheid.
Misschien is het gat alleen zichtbaar als we durven voelen.
Als we woorden geven aan wat verstild is.
Zodat de stroming weer op gang komt, van tranen, van leven.
En hoe helend is het wanneer er een liefdevol oor is, een plek van veiligheid en aanwezigheid.
Waar het gat er mag zijn, zonder oordeel.
Waar het, juist doordat het gezien wordt, zich langzaam weer kan vullen, met zachtheid, met moed, met leven.
80 jaar geleden…
Wat is vrijheid,
als pijn ongezien is doorgegeven?
Wanneer zijn we écht vrij?
Vrij van beklemming en onderdrukking?
Wanneer zijn we één geheel,
in onszelf, met onszelf,
en van daaruit in verbinding met de ander?
Vrijheid
Wat maakt vrij?
Zijn het spullen, geld, macht, werk, verbinding, gezin, familie, gevoelens?
Is vrijheid een liefdevolle balans?
Is vrijheid te koop?
Of is vrijheid dat moment waarop jij tot rust komt?
Is vrijheid iets in je lijf?
Of iets wat je buiten jezelf zoekt?
En als je het buiten jezelf zoekt,
waar is dan de verbinding met jezelf?
Ontstaat er dan juist vervreemding,
door steeds ‘buiten’ in je hoofd te zijn,
en verlies je daarmee je eigenheid?
Wat is vrijheid voor mij?
Voor mij is vrijheid:
een opgeruimde, emotionele binnenruimte, mijn zijnsplek, mijn innerlijke tuin
autonomie
verbinding met mezelf én met anderen
de kracht om mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen
het vertrouwen om de verantwoordelijkheid van een ander ook echt bij die ander te laten
het lef om mezelf vrij te maken van mijn eigen én overgenomen pijnen, het oude zeer van mijzelf en mijn ouders
Vrijheid is:
Leven in het leven.
Tot slot
Vrijheid is geen eindpunt, maar een voortdurende beweging.
Een uitnodiging om telkens opnieuw naar binnen te keren,
oude pijnen te erkennen, en ruimte te maken voor wie jij werkelijk bent.
Misschien is dat wel de diepste vorm van vrijheid:
leven in het leven.
We dragen allemaal verhalen met ons mee. Verhalen die zich graag laten zien, over kracht, groei, succes. En verhalen die zich verstoppen. Die verbonden zijn met schaamte, schuld of angst.
Ze zoeken de schaduw op. Maar juist deze verhalen hebben een grote invloed op hoe we ons voelen en gedragen. Vaak zonder dat we het doorhebben.
De kracht van wat verborgen is
Die verstopte verhalen zitten vaak diep in ons lichaam opgeslagen.
Ze vragen om gezien te worden, maar blijven liever onopgemerkt, zolang het kan. Toch kost dat energie. Veel energie.
Stel je eens voor dat je verstoppertje speelt. Je ligt al uren, dagen, misschien jaren op diezelfde plek. Verstopt. Je spieren verkrampt, je adem ondiep, je gevoelens weggestopt.
Dat laat sporen na: fysiek én mentaal.
Je zou willen dat dat stuk in jou weet: het hoeft zich nu niet meer te verstoppen. Het mag tevoorschijn komen.
Je omdraaien naar binnen
Stel dat jij je nu omdraait. Naar binnen.
Naar die verstopplek ergens in jouw innerlijke tuin, jouw gevoelsruimte gevuld met beelden, herinneringen en emoties.
Daar, ergens, speelt een deel van jou nog steeds verstoppertje. Wachtend.
In pijn.
Volgens de regels van toen: je mag pas uit je verstopplek als je gevonden bent.
Maar wat als jij degene bent die nu zoekt? En vindt?
De weg naar bevrijding
Dat vraagt moed. Je hebt een omkering nodig.
Iets in jou moet zeggen: “Ik mag het wél zien. Ik wil het wél voelen.”
Wanneer je die plek met liefdevolle aandacht betreedt, ontstaat er ruimte. Het verhaal hoeft niet meer centraal te staan.
Wat belangrijk is, is dat jij er bent. Nu.
Het deel dat zich jaren heeft verstopt, heeft niet gewacht op een oplossing.
Het heeft gewacht op jou.
Van verstarring naar beweging
Ik voel me gezegend dat ik als verhalenverteller, met kracht, liefde en compassie, mensen mag begeleiden naar die verstilde plekken.
Niet om het verhaal te herschrijven, maar om de verstopte energie vrij te maken, zodat je weer mag voelen, ademen en spelen.
Met ik-grensvisualisaties brengen we de verstopplek in beeld.
Op de behandeltafel, tijdens een energetische sessie, ontstaat diepe rust. Vanuit die rust werk ik met verschillende technieken om jouw systeem op te schonen.
Tijdens gesprekken luister ik en hoor ik niet alleen dat wat je nu zegt maar neem ik ook waar, de historie van dat wat er onder speelt.
En steeds opnieuw merk je: ieder gesprek brengt inzicht.
Je komt dichter bij jezelf, in zachtheid en verbinding.
Spelen in vrijheid
Alles is gericht op dit:
Weer kunnen spelen, vrij en licht. Vanuit diepe liefdevolle verbinding met jezelf.
En van daaruit, met de ander.
Als je brein overleeft in plaats van leert
Als je als kind veel in het onbewuste moest laten, omdat het leven anders te gevaarlijk zou zijn, is het ontzettend lastig om je bewuste brein aan te zetten.
Het onbewuste vraagt namelijk alle energie om alles ‘onder water’ te houden, onzichtbaar en veilig.
Hoe moeilijk is het dan om, bijvoorbeeld in een klaslokaal, heel bewust de lesstof op te nemen? Terwijl er juist van je gevraagd wordt om je aandacht naar buiten te richten, is jouw systeem druk bezig met iets anders: beschermen.
Je onbewuste geeft dan als het ware de opdracht: “Laat het bewuste geen ruimte innemen, dat is te risicovol.” Je brein wil jou veilig houden, en dat doet het precies zoals het vroeger nodig was.
Meditatie, aandachtsoefeningen , lichaamsgericht werk, zoals ik-grensvisualisaties en energetische behandelingen kunnen helpen om je brein het signaal te geven dat het nu veilig is. Dat je nu kunt ontspannen.
In de ruimte van nu ontstaat de vrijheid om jezelf opnieuw te ontmoeten.
De afgelopen periode stonden voor mij in het teken van iets nieuws, iets spannends en tegelijkertijd iets ongelooflijk verrijkends. Een interview met Nick Blaser én een podcast met Bram Bakker. Twee bijzondere ontmoetingen waarin ik mezelf heb laten zien, niet alleen als professional, maar vooral als mens. Kwetsbaar, open en echt.
Het gesprek met Nick Blaser raakte een diep weten in mij. Hij benoemde ooit dat een cel een grens heeft. En wanneer die grens beschadigd raakt, heeft dat gevolgen, naar binnen én naar buiten. Dit resoneerde zo sterk met mijn visie: dat lichaam en geest één systeem vormen, onafscheidelijk met elkaar verbonden. Elke ervaring, elk trauma, elke vorm van stress laat sporen na in ons fysieke lichaam. Dit inzicht heeft mijn leven veranderd.
In mijn eigen lichaam heb ik dit mogen ervaren. Van hersenschuddingen tot darmklachten, van maagproblemen tot ontstekingen, elk signaal wees me terug naar een onverwerkt stuk, een oud verhaal dat nog gehoord wilde worden. Dankzij de samenwerking met Nick en de opleidingen die ik volgde, kreeg ik de sleutels in handen om te helen. Lagen vielen weg, en ik kwam dichter bij mijn kern. Nooit eerder voelde ik mij fysiek zo in balans als nu.
De podcast met Bram Bakker was spannend op een andere manier. Daar begon ik mijn verhaal bij het allereerste begin: mijn start in het leven. De eenzaamheid, de stress, hoe diep die eerste ervaringen zich in mijn systeem hadden genesteld. Later in het gesprek kwam ook mijn vader ter sprake, en hoe trauma’s zich generatie op generatie kunnen doorgeven. Zijn verhaal leeft ook in mij.
Ik voelde me kwetsbaar, het was doodeng. Maar het voelde ook als een bevrijding. Een soort ‘uit de kast komen’, maar dan in de zin van echt gaan staan voor wie ik ben, met alles wat daarbij hoort. Geen maskers, geen verhalen meer die me klein houden. Alleen nog ruimte voor waarheid, voor groei, voor heling.
Wij mensen doen ervaringen op. En die ervaringen vormen ons. Voor mij is het grootste goed geweest dat ik stap voor stap mijn eigen geschiedenis ben gaan opruimen. Niet door weg te duwen, maar juist door alles aan te kijken, te voelen, en te laten zijn.
En jij?
Wat is jouw verhaal?
Wat raakt jou?
Wat heb jij al opgeruimd, en wat vraagt nog om jouw aandacht?
Ik nodig je uit om stil te staan. Te luisteren. Naar je lichaam. Naar je grens. Naar je zijn. Daar begint de beweging.
Recente reacties