Alleen in mijn ‘tuin’.
Ik wil naar buiten,
maar ik kan het niet.
Ik zit in mijzelf,
in mijn eigen ruimte, mijn eigen ‘tuin’.
Mijn grens lijkt verborgen,
terwijl hij er juist heel stevig is.
Alleen… het is eenrichtingsverkeer:
alles van buiten komt naar binnen.
Het beschermt mij niet tegen het ‘buiten’.
Het is soms zoveel,
zoveel wat allemaal binnenkomt,
wat niet zomaar naar buiten gaat.
Alsof ik verdrink.
Verdrink in alles wat binnenkomt.
Ik voel, ik zie, ik ruik… intens.
Het komt erin,
maar het gaat er niet zomaar uit.
Het is zoveel.
Het overvalt mij.
Ik raak mijn ruimte kwijt.
Ik bots tegen mijn eigen grens.
Ik gil, schop en schreeuw.
Ik ben boos.
Ik kan het niet alleen.
Als ik niet zo goed naar buiten kan,
kun jij mij dan helpen,
zodat het niet allemaal te veel wordt?
Dat er minder beelden (geluid, geur, zien, woorden) binnen hoeven te komen?
Zodat ik wat ruimte overhoud?
Ruimte in mij.
Ruimte om niet tegen mijn eigen grens aan te klappen.
Want weet je… de info kan naar binnen,
maar ik kan niet zo makkelijk naar buiten.
© Marian Jansen-Noyon
