Geboren in anders-zijn. Mijn vader, die anders wilde zijn, als kind en als volwassene, gaf mij samen met mijn moeder het leven. Daar, in het verre Indonesië, waren de wonden van honderd jaar kolonisatie door Nederland nog als vers kruid aanwezig in alle poriën van het land. Een liefde- en haatverbinding met de Nederlanders die er toen nog waren en feitelijk verbonden waren met het beeld van jaren van onderdrukking, pijn en vernedering. Mijn vaders hart was Indonesië, en de pijn in hem was groot, net zoals de pijn toen hij mij zag. Een pijn die niet gevoeld wilde worden, een koppig verlangen om vast te houden aan wat was. Vasthouden in een haatliefdeverhouding, een geven-en-nemenrelatie, een verdrukking van gevoelens en emoties die samenkwamen in anders-zijn.
Ik ben de dochter van mijn vader, en mijn pad van anders-zijn liep door angst. Angst om er niet bij te horen, angst voor afwijzing, angst om te zijn. Eten kon ik als geen ander, alsof het mij moest voeden om niet te voelen. Graatmager, ondanks alles wat zoet was en naar binnen ging, bleef ik anders. Ook in mijn lichaam. Mensen waren jaloers op dat lichaam, een lichaam dat voor mij voelde als een leeg omhulsel waarin ik niet kon aarden.
Het anders-zijn zorgde er ook voor dat ik in een ander bewustzijn veel zag, wist en kon doen. Het was ook de spirit in mij, de wijze, de ziener. Die aan de andere kant ook bang was, en lang bang bleef, in het anders-zijn. Dat voelde als vernietigd kunnen worden. Vernietigd door… anders-zijn.
Anders zijn we allemaal. Iedereen heeft zijn of haar eigen ontwikkeling. In ieders ontwikkeling zit ook pijn en onmacht. Nu ben ik blij met mijn anders-zijn. Ik heb in mijn leven gezorgd dat ik anders kan en mag zijn, om mij steeds opnieuw te verbinden met dat waarvan ik dacht dat het belangrijk was.
Het geheel, de hele mens, die te zien en op veel verschillende gebieden gepaste begeleiding te geven die bij iedereen anders is. Immers, iedereen is anders. En ik stem mij af op die ander, om zo die ander in een liefdevolle verbinding te brengen met zichzelf.
“Wie naar buiten kijkt, droomt. Wie naar binnen kijkt, ontwaakt.”
Citaat Carlo Gustav Jung
Terugblik op fysieke lesdag
Afgelopen vrijdag, 16 mei 2025, stond er een fysieke lesdag gepland. Tijdens deze fysieke lesdag, behorende bij de opleiding Ik-grensbewustzijn, zagen we dit weer zo mooi ter tafel komen. Deze dag stond in het teken van gevoelens.
Naast theorie, was er de mogelijkheid om te oefenen met een ik-grensvisualisatie, waarbij het in feite niet meer om het verhaal, maar om de oude ervaring, vastzittend aan oude (overleving reacties en of opdrachten en of overtuigingen. Het in beeld brengen, doormiddel van grenslatjes, poppetjes en elementen voor het gevoel, zorgden voor inzicht en gaven ruimte aan oude ervaringen die in het NU gezien en verlost konden worden. Verlost uit de oude eenzaamheid, tranen die ruimte kregen en het wondermooie: de ruimte om daarna in beweging te komen, zodat het oude beeld, losgelaten werd en de nieuwe ruimte kreeg om zich te vormen. In feite zie je hoe het óude gevoelsbeeld met overlevingsreacties, losgelaten wordt en er letterlijk een nieuw beeld een nieuwe werkelijkheid op tafel en in het lichaam kan ontstaan.
Is het altijd succesvol?
Verschillende onderzoeken werden gedaan met verschillende bewegingen en ervaringen. Is er altijd een verandering? Met andere woorden is het altijd succesvol?
Dat hangt ervan af, het kan dat de vluchtmodus toch de ruimte krijgt om er vanaf te gaan. Weg van het gevoel dat onderzocht wil worden, naar een andere energie die veiliger voelt en zo de beweging maakt om een andere richting op te gaan. Of dat het hoofd het overneemt, dan kan er ook een beeld komen en een inzicht, alleen het blijft dan vaak meer bij een inzicht dan een echte interne verandering.
Het is dan ook heel belangrijk om veel te oefenen en als begeleider in het hier en nu aanwezig te kunnen zijn. Zodat de begeleider in feite zijn lichaam in kan zetten als ‘gevoelskast’ die mee kan resoneren, maar wel vanuit de eigen ‘tuin’. Het mee resoneren zorgt dat je in feite een extra instrument hebt, zodat jij als begeleider een veilige ondersteuner bent in het proces, die niet alleen ruimte geeft maar ook kan in staat is om suggesties te geven, suggesties die voorkomen uit mee-resoneren, die helpend zijn om echt naar de pijn te gaan en of ruimte te bieden aan compassie, inzichten en hulpbronnen. Je hebt als cliënt een begeleider nodig, om daar te komen waar de pijn, de eenzaamheid of een ander verborgen stuk ligt te wachten.
Wat vonden de deelnemers?
Liefdevol, zorgvuldig, intuïtief aanvoelend wat nodig is, respectvol, je komt bij stukken waar je normaal niet goed bij kan. Lichaam en geest communiceren met elkaar, zonder dat één van deze twee het overneemt. inzicht gevend, verdiepend, altijd wordt er weer iets geraakt wat je niet weet en je hoofd heel vreemd vindt. De methode is zo sterk doordat je zelf de regie hebt en je alles uit je eigen bron haalt. Alles doe je zelf, alle wijsheid komt uit jezelf! Met een oordeel-loze getuige, alles mag gezien en gevoeld worden. Het gaat om verkennen en niet om het fixen! Het gaat om het bestaansrecht van dat wat eerst verborgen moest zijn.
Doordat je alles zelf doet, is iedere beweging een EIGEN beweging, ieder beeld een eigen beeld voorkomend uit een oude ervaring, die NU in stilte naar boven kan komen, neergezet, gevoeld, in stilte waargenomen in ontzetting angst of vertedering alles kan er zijn, en daardoor kan het NU gaan stromen, daarna kan de nieuwe beweging komen een beweging die je weer zelf maakt, En zo ontstaat er een nieuw beeld een nieuwe stroming een nieuwe weg. Autonomie, iedere stap ieder beeld doe je ZELF.
Vlieguren maken
Het is zo belangrijk om veel te oefenen, zeker in het mee-resoneren, we hebben daarvoor uit ons hoofd te gaan en in feite ons lichaam als een soort klankkast in te zetten. Mee-resoneren, uit je hoofd. Daarvoor is de training van 8 weken, Grenzen stellen met compassie, heel waardevol. Ook organiseer ik regelmatig oefen- en supervisie dagen, bekijk hiervoor de agenda. Wil je liever (online) individuele supervisie, neem dan contact op voor de mogelijkheden.
Alleen het water. Zonder woorden. Zonder iemand. Warm glijdt het over haar heen. Het water verzamelt zich, en zij alleen in het stromen, zonder taal, zonder tijd. Tot het wegspoelt. Weg is. En zij weer kan gaan staan. Uit de verlamming van de tijd de tijd, die hield haar adem in. En daarmee ook de hare. Bevroren stond ze, kijkend naar het water dat zich vastzette, verstrikt raakte, en haar de adem benam. Een doodse stilte. Een klok die minuten wegtikt. Maar waarheen? Waar naartoe? Ze houdt de stilte, het kijken en niet kunnen handelen, nog even vol.
Maar niet lang meer. Haar borst vult zich met onmacht. Starend in het water. Zwijgend. Wachtend. Met een niets ontziende eenzaamheid.
Soms komt pijn niet met woorden, maar met stilte. Ze sluipt in muren, vult kamers en nestelt zich in het lichaam. Deze tekst is een verwoording van wat ik zie, voel en hoor in mensen. Over het gat dat blijft, tenzij we het durven aankijken.
Weg van de pijn die in alle muren en gaatjes voelbaar is. Al die mannen (en vrouwen) met een gat in hun hart. Een gat in hun borst. Dat met drank, sigaretten of seks gevuld wil worden
Alleen, het gat vult zich niet. Het holt zich steeds verder uit. De vaten dichten zich. De stroming stokt. Zoals er geen weg was voor tranen, is er nu geen weg voor het levensvocht.
Waar stopt het? Waar stopt het doorgeven van een gat?
Mijn tranen willen weer vloeien. Ook in mij ontstaat opnieuw een gat, een gat door niet-weten, angst voor dat wat komen gaat.
Beelden komen samen in een diepe tunnel van verslaving, waar steeds meer onzichtbaar wordt. Woorden verstillen. Handen kunnen zich nog net vasthouden, in een leegte van onzichtbaarheid.
Misschien is het gat alleen zichtbaar als we durven voelen.
Als we woorden geven aan wat verstild is.
Zodat de stroming weer op gang komt, van tranen, van leven.
En hoe helend is het wanneer er een liefdevol oor is, een plek van veiligheid en aanwezigheid. Waar het gat er mag zijn, zonder oordeel. Waar het, juist doordat het gezien wordt, zich langzaam weer kan vullen, met zachtheid, met moed, met leven.
80 jaar geleden… Wat is vrijheid, als pijn ongezien is doorgegeven? Wanneer zijn we écht vrij? Vrij van beklemming en onderdrukking? Wanneer zijn we één geheel, in onszelf, met onszelf, en van daaruit in verbinding met de ander? Vrijheid Wat maakt vrij? Zijn het spullen, geld, macht, werk, verbinding, gezin, familie, gevoelens? Is vrijheid een liefdevolle balans? Is vrijheid te koop? Of is vrijheid dat moment waarop jij tot rust komt? Is vrijheid iets in je lijf? Of iets wat je buiten jezelf zoekt? En als je het buiten jezelf zoekt, waar is dan de verbinding met jezelf? Ontstaat er dan juist vervreemding, door steeds ‘buiten’ in je hoofd te zijn, en verlies je daarmee je eigenheid? Wat is vrijheid voor mij? Voor mij is vrijheid: een opgeruimde, emotionele binnenruimte, mijn zijnsplek, mijn innerlijke tuin autonomie verbinding met mezelf én met anderen de kracht om mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen het vertrouwen om de verantwoordelijkheid van een ander ook echt bij die ander te laten het lef om mezelf vrij te maken van mijn eigen én overgenomen pijnen, het oude zeer van mijzelf en mijn ouders Vrijheid is: Leven in het leven. Tot slot Vrijheid is geen eindpunt, maar een voortdurende beweging. Een uitnodiging om telkens opnieuw naar binnen te keren, oude pijnen te erkennen, en ruimte te maken voor wie jij werkelijk bent. Misschien is dat wel de diepste vorm van vrijheid: leven in het leven.
We dragen allemaal verhalen met ons mee. Verhalen die zich graag laten zien, over kracht, groei, succes. En verhalen die zich verstoppen. Die verbonden zijn met schaamte, schuld of angst. Ze zoeken de schaduw op. Maar juist deze verhalen hebben een grote invloed op hoe we ons voelen en gedragen. Vaak zonder dat we het doorhebben.
De kracht van wat verborgen is
Die verstopte verhalen zitten vaak diep in ons lichaam opgeslagen. Ze vragen om gezien te worden, maar blijven liever onopgemerkt, zolang het kan. Toch kost dat energie. Veel energie.
Stel je eens voor dat je verstoppertje speelt. Je ligt al uren, dagen, misschien jaren op diezelfde plek. Verstopt. Je spieren verkrampt, je adem ondiep, je gevoelens weggestopt. Dat laat sporen na: fysiek én mentaal.
Je zou willen dat dat stuk in jou weet: het hoeft zich nu niet meer te verstoppen. Het mag tevoorschijn komen.
Je omdraaien naar binnen
Stel dat jij je nu omdraait. Naar binnen. Naar die verstopplek ergens in jouw innerlijke tuin, jouw gevoelsruimte gevuld met beelden, herinneringen en emoties. Daar, ergens, speelt een deel van jou nog steeds verstoppertje. Wachtend. In pijn. Volgens de regels van toen: je mag pas uit je verstopplek als je gevonden bent.
Maar wat als jij degene bent die nu zoekt? En vindt?
De weg naar bevrijding
Dat vraagt moed. Je hebt een omkering nodig. Iets in jou moet zeggen: “Ik mag het wél zien. Ik wil het wél voelen.” Wanneer je die plek met liefdevolle aandacht betreedt, ontstaat er ruimte. Het verhaal hoeft niet meer centraal te staan. Wat belangrijk is, is dat jij er bent. Nu.
Het deel dat zich jaren heeft verstopt, heeft niet gewacht op een oplossing. Het heeft gewacht op jou.
Van verstarring naar beweging
Ik voel me gezegend dat ik als verhalenverteller, met kracht, liefde en compassie, mensen mag begeleiden naar die verstilde plekken. Niet om het verhaal te herschrijven, maar om de verstopte energie vrij te maken, zodat je weer mag voelen, ademen en spelen.
Met ik-grensvisualisaties brengen we de verstopplek in beeld. Op de behandeltafel, tijdens een energetische sessie, ontstaat diepe rust. Vanuit die rust werk ik met verschillende technieken om jouw systeem op te schonen. Tijdens gesprekken luister ik en hoor ik niet alleen dat wat je nu zegt maar neem ik ook waar, de historie van dat wat er onder speelt.
En steeds opnieuw merk je: ieder gesprek brengt inzicht. Je komt dichter bij jezelf, in zachtheid en verbinding.
Spelen in vrijheid
Alles is gericht op dit: Weer kunnen spelen, vrij en licht. Vanuit diepe liefdevolle verbinding met jezelf. En van daaruit, met de ander.
Als je als kind veel in het onbewuste moest laten, omdat het leven anders te gevaarlijk zou zijn, is het ontzettend lastig om je bewuste brein aan te zetten.
Het onbewuste vraagt namelijk alle energie om alles ‘onder water’ te houden, onzichtbaar en veilig.
Hoe moeilijk is het dan om, bijvoorbeeld in een klaslokaal, heel bewust de lesstof op te nemen? Terwijl er juist van je gevraagd wordt om je aandacht naar buiten te richten, is jouw systeem druk bezig met iets anders: beschermen.
Je onbewuste geeft dan als het ware de opdracht: “Laat het bewuste geen ruimte innemen, dat is te risicovol.” Je brein wil jou veilig houden, en dat doet het precies zoals het vroeger nodig was.
Meditatie, aandachtsoefeningen , lichaamsgericht werk, zoals ik-grensvisualisaties en energetische behandelingen kunnen helpen om je brein het signaal te geven dat het nu veilig is. Dat je nu kunt ontspannen.
In de ruimte van nu ontstaat de vrijheid om jezelf opnieuw te ontmoeten.
De afgelopen periode stonden voor mij in het teken van iets nieuws, iets spannends en tegelijkertijd iets ongelooflijk verrijkends. Een interview met Nick Blaser én een podcast met Bram Bakker. Twee bijzondere ontmoetingen waarin ik mezelf heb laten zien, niet alleen als professional, maar vooral als mens. Kwetsbaar, open en echt.
Het gesprek met Nick Blaser raakte een diep weten in mij. Hij benoemde ooit dat een cel een grens heeft. En wanneer die grens beschadigd raakt, heeft dat gevolgen, naar binnen én naar buiten. Dit resoneerde zo sterk met mijn visie: dat lichaam en geest één systeem vormen, onafscheidelijk met elkaar verbonden. Elke ervaring, elk trauma, elke vorm van stress laat sporen na in ons fysieke lichaam. Dit inzicht heeft mijn leven veranderd.
In mijn eigen lichaam heb ik dit mogen ervaren. Van hersenschuddingen tot darmklachten, van maagproblemen tot ontstekingen, elk signaal wees me terug naar een onverwerkt stuk, een oud verhaal dat nog gehoord wilde worden. Dankzij de samenwerking met Nick en de opleidingen die ik volgde, kreeg ik de sleutels in handen om te helen. Lagen vielen weg, en ik kwam dichter bij mijn kern. Nooit eerder voelde ik mij fysiek zo in balans als nu.
De podcast met Bram Bakker was spannend op een andere manier. Daar begon ik mijn verhaal bij het allereerste begin: mijn start in het leven. De eenzaamheid, de stress, hoe diep die eerste ervaringen zich in mijn systeem hadden genesteld. Later in het gesprek kwam ook mijn vader ter sprake, en hoe trauma’s zich generatie op generatie kunnen doorgeven. Zijn verhaal leeft ook in mij.
Ik voelde me kwetsbaar, het was doodeng. Maar het voelde ook als een bevrijding. Een soort ‘uit de kast komen’, maar dan in de zin van echt gaan staan voor wie ik ben, met alles wat daarbij hoort. Geen maskers, geen verhalen meer die me klein houden. Alleen nog ruimte voor waarheid, voor groei, voor heling.
Wij mensen doen ervaringen op. En die ervaringen vormen ons. Voor mij is het grootste goed geweest dat ik stap voor stap mijn eigen geschiedenis ben gaan opruimen. Niet door weg te duwen, maar juist door alles aan te kijken, te voelen, en te laten zijn.
En jij? Wat is jouw verhaal? Wat raakt jou? Wat heb jij al opgeruimd, en wat vraagt nog om jouw aandacht?
Ik nodig je uit om stil te staan. Te luisteren. Naar je lichaam. Naar je grens. Naar je zijn. Daar begint de beweging.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
Recente reacties