door Marian Jansen-Noyon | 11 jun 2025 | Uncategorized
Alleen.
Ik wil naar buiten
Maar ik kan het niet.
Ik zit in mijzelf
In mijn eigen ruimte mijn eigen ‘tuin’
Mijn grens lijkt verborgen
Terwijl hij er juist heel stevig is
Alleen het is eenrichtingsverkeer
Alles van buiten komt naar binnen
Het beschermd mij niet van het ‘buiten’
Het is soms zoveel
Zoveel wat allemaal binnenkomt
Wat niet zomaar naar buiten gaat.
Alsof ik verdrink
Verdrink in alles wat binnenkomt
Ik voel, ik zie ik ruik intens
Het komt erin maar gaat er niet zomaar uit.
Het is zoveel,
Het overvalt mij
Ik raak mijn ruimte kwijt
Ik bots tegen mijn eigen grens
Ik gil, schop en schreeuw
Ik ben boos
Ik kan het niet alleen.
door Marian Jansen-Noyon | 11 jun 2025 | Uncategorized
Kloppend hart. De afspraak.
In de hectiek van de dag is daar opeens dat moment.
Je hart slaat een tel over en gaat daarna versneld verder.
Vergeten.
Vergeten: de afspraak.
Schaamte, schuld, angst… allerlei gevoelens worden wakker in de ‘tuin’.
In een split second komen gedachten op. Gedachten om te “bluffen”, smoesjes worden wakker om het gevoel te beschermen vanuit een oude, beschermende interne opdracht.
Alsof er gevaar is. Gevaar dat direct de kop ingedrukt moet worden.
Zo snel kan het gaan.
Onze ‘tuin’ wil alles doen om te beschermen…
Totdat het weet dat het veilig is.
Dat je als mens een vergissing mag maken.
Dat er geen gevaar is.
Dat het veilig is om er te zijn.
Dat je een mens bent.
Dat je je niet ‘onder de dekens’ hoeft te verstoppen.
Je hoeft niet te vluchten.
Je mag er zijn.
Je mag gewoon de waarheid vertellen. Het belang van bewustzijn is hierin groot:
Jij bent je eigen krachtige tuinonderhouder
door Marian Jansen-Noyon | 28 mei 2025 | Uncategorized
Bekneld tussen muren.
Tussen onmacht.
Tussen gevaar.
Dan de stilte. Het zwijgen.
De blik – als een verstikkende deken die de lucht laat verdwijnen.
Kramp in je lichaam.
De angst voor wat er komen gaat, vult de hele ruimte.
Als een zure, onpasselijk makende lucht.
En je weet niet…
Dat dit niet door jou komt.
Dat het niet bij jou hoort.
Dat het niet jouw schuld is.
Je wordt verstikt door de onmacht.
De onmacht van de ander.
Alsof je een bevroren druppel op het glas bent,
vastgeketend in stilstand.
Tot het besef langzaam indaalt:
Het lag niet aan jou.
Maar…
De eerste ‘stoelen’ van jouw ontwikkeling zijn al bezet.
Bezet met angst.
Met schuld.
Met schaamte.
En in het midden: de verstikkende eenzaamheid.
Het heeft je ontwikkeling aangetast.
Mogelijk zelfs ontwricht.
En toch…
Toch is daar steeds jouw kracht.
Want niets is zo krachtig
als het durven aangaan van de diepte-
de krater die geslagen is.
Op weg naar de liefdevolle verbinding met jezelf.
Vanuit die wil om te kijken,
te voelen,
te groeien,
te ontwikkelen,
te transformeren.
Dat is diepgaand werk.
Het vraagt moed.
Het vraagt energie.
Maar het is ook bevrijding.
Voor jezelf.
En voor de volgende generatie.
Voor al die moedige personen.
“Wil jij jouw eigen stoelenrij onderzoeken? Ik begeleid je graag in Ruimte te Arkel.
door Marian Jansen-Noyon | 27 mei 2025 | Uncategorized
Alleen in mijn ‘tuin’.
Ik wil naar buiten,
maar ik kan het niet.
Ik zit in mijzelf,
in mijn eigen ruimte, mijn eigen ‘tuin’.
Mijn grens lijkt verborgen,
terwijl hij er juist heel stevig is.
Alleen… het is eenrichtingsverkeer:
alles van buiten komt naar binnen.
Het beschermt mij niet tegen het ‘buiten’.
Het is soms zoveel,
zoveel wat allemaal binnenkomt,
wat niet zomaar naar buiten gaat.
Alsof ik verdrink.
Verdrink in alles wat binnenkomt.
Ik voel, ik zie, ik ruik… intens.
Het komt erin,
maar het gaat er niet zomaar uit.
Het is zoveel.
Het overvalt mij.
Ik raak mijn ruimte kwijt.
Ik bots tegen mijn eigen grens.
Ik gil, schop en schreeuw.
Ik ben boos.
Ik kan het niet alleen.
Als ik niet zo goed naar buiten kan,
kun jij mij dan helpen,
zodat het niet allemaal te veel wordt?
Dat er minder beelden (geluid, geur, zien, woorden) binnen hoeven te komen?
Zodat ik wat ruimte overhoud?
Ruimte in mij.
Ruimte om niet tegen mijn eigen grens aan te klappen.
Want weet je… de info kan naar binnen,
maar ik kan niet zo makkelijk naar buiten.
© Marian Jansen-Noyon
Recente reacties