“Zonder een gevoelde grens is er in feite geen stevig ‘zelf’.” Grenzen stellen is geen kwestie van hard of streng zijn, maar van liefdevol erkennen wie jij bent en waar jouw ruimte begint. Veel mensen vinden het lastig om grenzen te stellen. Misschien zeg je vaak “ja”, terwijl je eigenlijk “nee” bedoelt. Of je merkt dat je jezelf wegcijfert om de ander tevreden te houden. Op korte termijn lijkt dat handig, maar op de lange termijn kost het energie, zelfvertrouwen en rust.
Waarom grenzen stellen zo belangrijk is
Rust en balans: zonder grenzen raak je sneller overprikkeld of uitgeput.
Betere relaties: duidelijke grenzen voorkomen irritatie en onbegrip.
Zelfvertrouwen: als je helder bent in wat je wel en niet wilt, voel je je sterker en serieuzer genomen.
Voorbeeld: stel dat een collega je wéér vraagt om een taak over te nemen. Zonder grenzen voel je je verplicht, terwijl je eigenlijk al overloopt. Met een gezonde grens kun je vriendelijk maar duidelijk zeggen: “Nee, dat past nu niet in mijn planning.”
Wat leer je in de training?
Nee zeggen zonder schuldgevoel Je oefent hoe je duidelijk kunt zijn zonder hard of afstandelijk te worden.
Bewust voelen waar jouw grens ligt Met praktische oefeningen leer je herkennen wat van jou is en wat van de ander.
Herkennen van oude patronen Veel mensen hebben van jongs af aan geleerd om te pleasen of zich klein te maken. In de training ontdek je hoe dat nog steeds doorwerkt, en hoe je dit kunt veranderen.
Grenzen stellen met compassie Je leert grenzen aangeven op een manier die zowel respectvol naar jezelf als naar de ander is.
Wat levert het op?
Meer rust in je hoofd en lichaam.
Betere balans tussen geven en ontvangen.
Helderheid in relaties, thuis én op je werk.
Het gevoel dat je keuzes maakt vanuit vrijheid, in plaats van verplichting.
Voorbeeld: je kind wil steeds jouw aandacht terwijl je net thuiskomt van een drukke dag. In plaats van geïrriteerd te reageren, kun je liefdevol aangeven: “Ik ben er voor je, maar ik heb eerst tien minuten nodig om bij te komen. Daarna ben ik helemaal bij jou.”
Voor wie is deze training?
Deze training is geschikt voor iedereen die zich herkent in:
moeite met nee zeggen,
pleasen of zichzelf wegcijferen,
schuldgevoel als je voor jezelf kiest,
relaties waarin je snel je eigen behoeften verliest.
Ook ouders en opvoeders hebben veel aan deze training: je leert je kind een veilige ruimte te geven, juist doordat jij zelf stevig in je eigen ruimte staat.
Conclusie: grenzen geven vrijheid
Grenzen stellen is geen beperking, maar een vorm van zelfzorg. Het geeft je de vrijheid om keuzes te maken die écht bij jou passen, terwijl je tegelijk in verbinding blijft met de ander.
De training Grenzen stellen met compassie helpt je dit stap voor stap te oefenen. Je ontdekt hoe je met meer rust en zelfvertrouwen in het leven kunt staan, zonder jezelf te verliezen.
Hoe weet ik of ik moeite heb met grenzen stellen? Herken je dat je vaak “ja” zegt terwijl je eigenlijk “nee” voelt? Of dat je regelmatig moe, leeg of geïrriteerd bent na contact met anderen? Dat zijn signalen dat je grenzen niet goed voelt of bewaakt.
Is grenzen stellen niet egoïstisch? Nee. Gezonde grenzen zorgen juist voor betere verbinding. Je geeft de ander duidelijkheid en blijft zelf in balans. Dat maakt relaties eerlijker en gelijkwaardiger.
Hoe lang duurt het voordat ik resultaat merk? Veel deelnemers ervaren al tijdens de training een verschil: meer rust, helderheid en het vermogen om kleine stappen te zetten. Voor blijvende verandering is oefenen in het dagelijks leven belangrijk, maar de training geeft je direct handvatten.
Wat als ik bang ben dat anderen mij afwijzen als ik mijn grens aangeef? Dat is een veelvoorkomende angst. In de training leer je hoe je compassievol en respectvol grenzen stelt, zodat de kans op afwijzing kleiner is. En zelfs als iemand er moeite mee heeft, houd jij de regie over je eigen energie en ruimte.
Zowel familieopstellingen als ik-grensopstellingen zijn krachtige manieren om oude pijn en innerlijke patronen zichtbaar te maken. Toch verschillen ze wezenlijk van elkaar – zowel in aanpak als in de beweging die ze op gang brengen.
Familieopstelling – inzicht via representanten
Bij een familieopstelling worden anderen ingezet als representanten van jouw familiesysteem. Als cliënt kijk je van buitenaf naar het beeld dat zich in de ruimte ontvouwt. De bewegingen, verhoudingen en woorden van de representanten maken zichtbaar waar spanning, loyaliteit of verstrikking aanwezig is.
Heling ontstaat vaak door het zien, erkennen en doorvoelen van wat er in het systeem speelt.
Een familieopstelling is dus een beweging van buiten naar binnen: je kijkt naar het systeem en wordt van daaruit geraakt.
Ik-grensopstelling – inzicht van binnenuit
Een ik-grensopstelling of visualisatie is een volledig innerlijk proces. Met behulp van eenvoudige materialen, zoals poppetjes, latjes en stenen, breng je je eigen innerlijke beeld tot leven.
Jij zet elke stap zelf: voelen, plaatsen, schuiven, kijken.
Jij onderzoekt, kiest en verandert.
Elke beweging draagt bij aan het herstel van je autonomie en je innerlijke kracht.
In deze methode ontstaat een beeld dat rechtstreeks uit je onbewuste komt. Oude ervaringen – vaak verbonden met pijn, gemis of verscheurdheid – krijgen bestaansrecht. Niet langer weggestopt, maar zichtbaar en voelbaar in het hier en nu.
De begeleider biedt veiligheid en bedding, maar neemt niets over. Vanuit een afgestemde en mindful houding nodigt hij of zij je uit om nieuwe mogelijkheden te verkennen.
Bij een ik-grensopstelling ben jij degene die de beweging maakt. Als alles doorvoeld is, kan transformatie plaatsvinden: een nieuw beeld, een andere ervaring. Dat opent de deur naar ruimte, erkenning en verandering.
Samengevat
Familieopstelling: je kijkt naar een extern beeld van je familiesysteem met representanten → inzicht via het geheel.
Ik-grensopstelling: je bouwt zelf je innerlijke beeld op → je onbewuste krijgt bestaansrecht en je werkt er zelf actief mee.
Beide methoden hebben hun waarde. De ik-grensopstelling onderscheidt zich doordat het een diep persoonlijk en lichaamsgericht proces is, dat precies daar raakt waar je ooit werd afgesneden van jezelf – en dat je stap voor stap weer verbindt met jouw eigen ruimte, grens, kracht en autonomie.
De rol van de ik-grens
De ik-grens speelt hierin een cruciale rol. Het neerleggen van een latje als grens helpt je bewust te ervaren:
Waar begint en eindigt jouw innerlijke ruimte?
Hoe groot is jouw ‘tuin’ – jouw gevoels- of zielsruimte?
Waar bevindt zich een specifiek gevoel of een gebeurtenis in jou?
Welke rol speelt dit in contact met je omgeving?
De grens biedt de mogelijkheid om te bewegen: van buiten naar binnen, en van binnen naar buiten. Zo kun je bewust ervaren hoe het is om naar binnen te gaan – naar een kwetsbaar deel van jezelf – maar ook hoe het voelt om even afstand te nemen en van buitenaf te kijken.
Oefenen met grenzen
De ik-grens laat je experimenteren en onderzoeken:
Kan ik bij dat oude gevoel blijven en het toelaten?
Is dit gevoel van mij, of draag ik iets van iemand anders?
Als het van mij is: kan ik het doorvoelen en een afgebakende plek geven, zodat het niet meer zomaar opspeelt?
Wat gebeurt er als ik mijn ouders of kinderen een bepaalde plek geef?
Kan ik mijn kinderen hun eigen ruimte laten innemen?
Door dit proces ontstaat er helderheid, ruimte en rust. Je leert niet alleen je grenzen te voelen, maar ook hoe je er liefdevol en bewust mee omgaat – in relatie tot jezelf én tot anderen.
Elke relatie kent uitdagingen. Soms zijn het kleine irritaties of verschillen in communicatie, soms gaat het om grote thema’s zoals vertrouwen, intimiteit of levenskeuzes. Wanneer gesprekken vastlopen en jullie steeds weer in dezelfde patronen terechtkomen, kan relatietherapie helpen om helderheid, rust en verbinding terug te vinden.
Bij Praktijk Ruimte | Ruimte geeft Inzicht werken we vanuit de overtuiging dat ieder mens en iedere relatie uniek is. We kijken niet alleen naar het probleem, maar vooral naar wat jullie samen nodig hebben om verder te groeien.
Wanneer is relatietherapie zinvol?
Relatietherapie kan uitkomst bieden bij allerlei situaties, zoals:
terugkerende ruzies of onbegrip
moeite met vertrouwen of jaloezie
problemen rondom intimiteit en seksualiteit
verschillende wensen of toekomstplannen
gevoelens van afstand, eenzaamheid of vervreemding in de relatie
omgaan met ingrijpende gebeurtenissen, zoals verlies of ziekte
Soms merken stellen dat ze “langs elkaar heen leven”. Andere keren speelt er pijn uit het verleden die steeds opnieuw opspeelt. Relatietherapie helpt om die patronen zichtbaar te maken en te doorbreken.
Hoe werkt relatietherapie?
Relatietherapie is meer dan praten over problemen. Het gaat over luisteren, begrijpen en opnieuw leren afstemmen.
In de praktijk gebruiken we verschillende methoden:
Integratieve therapie: een aanpak die gevoelens, gedachten, gedrag en lichaam met elkaar verbindt.
IK-grensbewustzijn: leren voelen waar je eigen grenzen liggen en hoe je die helder en respectvol kunt aangeven.
Lichaamsgericht werken: omdat spanningen en emoties zich vaak in het lichaam vastzetten.
Door deze combinatie ontstaat er ruimte om écht in contact te komen met jezelf én met elkaar.
Wat kun je verwachten van sessies?
Veilige setting: er is ruimte voor beide partners om hun verhaal te doen, zonder oordeel.
Inzicht in patronen: we onderzoeken hoe jullie elkaar beïnvloeden, bewust en onbewust.
Praktische handvatten: jullie leren nieuwe manieren van communiceren en omgaan met emoties.
Groei en heling: naast het oplossen van problemen, werken we aan een duurzame basis voor jullie relatie.
Waarom kiezen voor Ruimte geeft Inzicht?
Persoonlijke benadering: iedere relatie is anders, de begeleiding sluit aan bij jullie unieke situatie.
Holistische aanpak: aandacht voor hoofd, hart én lichaam.
Ruime ervaring: Marian Jansen-Noyon begeleidt al jaren stellen en individuen in hun zoektocht naar verbinding, balans en herstel.
Locatie Arkel: centraal gelegen en gemakkelijk bereikbaar in de regio Gorinchem en Rivierenland.
Veelgestelde vragen over relatietherapie
Hoeveel sessies hebben we nodig? Dat verschilt per stel. Soms brengen enkele gesprekken al veel helderheid, soms is een langer traject nodig om diepere patronen te doorbreken.
Komt iedereen er samen uit? Het doel van relatietherapie is niet altijd “blijven samen”. Soms brengt therapie duidelijkheid dat de relatie in de huidige vorm niet werkt. Ook dat kan helend en bevrijdend zijn.
Moeten beide partners altijd aanwezig zijn? Idealiter wel, maar soms starten we met individuele gesprekken om ieders perspectief helder te krijgen.
Eerste stap zetten
Relatietherapie vraagt moed – het betekent dat jullie erkennen dat er iets speelt en dat je bereid bent samen te kijken hoe het anders kan.
Wil je meer weten of ervaren wat relatietherapie voor jullie kan betekenen? 📞0612902639 Neem gerust contact op met Praktijk Ruimte | Ruimte geeft Inzicht voor een kennismakingsgesprek.
Samen onderzoeken we hoe jullie weer verbinding, begrip en vertrouwen kunnen vinden.
Een traumatische ervaring kan je leven volledig op zijn kop zetten. Of het nu gaat om een plotseling verlies, een ongeluk, emotioneel of lichamelijk geweld, of jarenlange stress: een trauma laat sporen na in lichaam en geest. Vaak merk je dat je steeds vastloopt in dezelfde patronen, dat je lichaam alert blijft of dat je emoties sneller hoog oplopen dan je wilt.
Bij Praktijk Ruimte | Ruimte geeft Inzicht geloven we dat je meer bent dan je trauma. Met de juiste begeleiding kun je ontdekken hoe je ruimte maakt voor jezelf, hoe je oude wonden heelt en weer vertrouwen krijgt in je eigen kracht.
Een trauma ontstaat wanneer een gebeurtenis zó heftig is, dat je systeem het niet kan verwerken. Je brein en je lichaam slaan de ervaring op alsof het nú nog steeds gebeurt. Dat kan zich uiten in:
terugkerende herinneringen of nachtmerries
gevoelens van angst, boosheid of machteloosheid
lichamelijke spanning, hyperalert zijn of juist verstarren
moeite met relaties of vertrouwen in anderen
vermoeidheid of lichamelijke klachten zonder duidelijke oorzaak
Trauma hoeft niet altijd groot en zichtbaar te zijn. Ook ogenschijnlijk kleinere ervaringen, zoals pesterijen, emotionele verwaarlozing of een gebroken relatie, kunnen diepe sporen nalaten.
Hoe traumaverwerking helpt
Traumaverwerking gaat over veilig opnieuw leren voelen, je ervaringen stap voor stap integreren en de regie terugnemen over je leven. Het doel is niet om het verleden uit te wissen, maar om het op een manier te dragen die je weer vooruit helpt.
Methoden die hierbij helpen zijn bijvoorbeeld:
Integratieve psychotherapie – een aanpak die hoofd, hart én lichaam meeneemt.
Lichaamsgericht werken – omdat een trauma niet alleen in je gedachten, maar ook in je lijf ligt opgeslagen.
IK-grensbewustzijn – leren voelen waar jij eindigt en de ander begint, en hoe je gezonde grenzen kunt stellen.
Hoe Praktijk Ruimte jou kan ondersteunen
In de praktijk werken we niet met één standaard methode, maar kijken we naar wat jíj nodig hebt. Marian Jansen-Noyon begeleidt je met een combinatie van coaching, integratieve therapie en lichaamswerk.
Je ontdekt hoe jouw lichaam signalen geeft en hoe je daar naar kunt luisteren.
Je leert stap voor stap je eigen grenzen herkennen en respecteren.
We werken aan rust, veiligheid en zelfvertrouwen, zodat je ruimte krijgt voor groei.
Daarnaast zijn er trainingen en masterclasses, zoals IK-grensbewustzijn, die je inzichten geven die je in het dagelijks leven kunt toepassen.
Waarom kiezen voor Ruimte geeft Inzicht?
Persoonlijk en op maat: geen standaard protocol, maar begeleiding die past bij jou.
Integratief en holistisch: aandacht voor lichaam, gevoel, gedrag en gedachten.
Ervaring en betrokkenheid: meer dan 15 jaar ervaring in coaching en therapie.
Veilige omgeving: een praktijk in Arkel waar je écht jezelf mag zijn.
Eerste stap zetten in jouw herstel
Trauma verwerken vraagt moed. Het is een proces dat tijd kost, maar vooral ruimte vraagt – ruimte voor jezelf, voor jouw verhaal, en voor je herstel.
Wil je weten wat wij voor jou kunnen betekenen? 📞 0612902639 Neem vrijblijvend contact op of plan een kennismakingsgesprek. Samen kijken we naar wat jij nodig hebt om de regie terug te krijgen en je leven weer vrijer en lichter te maken.
Ervaringen hebben mij veel pijn gedaan, mijzelf laten verliezen, grote angsten en vervreemding gebracht.
Het gevoel mijn leven achterstevoren te hebben geleefd. Een hoofd dat, zonder mediteren of oefening, stil kon worden- geen gedachten, alleen een niets.
Weten, vlak vóór het plaatsvindt.
Helder weten. Levenskracht.
Een diepe eenheid met mijzelf en vol dankbaarheid voor mijn groot helingsvermogen.
Een reis door hele diepe dalen, verscheurde gevoelens, zonder kompas, om mijzelf uiteindelijk te vinden met een mooie natuurlijke zijnskracht.
Soms voel je het… een stille roep van binnen. Een verlangen naar rust, naar ruimte, naar iets dat écht van jou is. We hebben allemaal manieren ontwikkeld om te overleven – patronen, overtuigingen, beschermlagen. Maar wie ben je voorbij dat alles?
In onderstaand gedicht neem ik je mee naar die plek van oorsprong. Een plek waar je niet hoeft te vechten of vluchten, maar mag thuiskomen.
Vrijheid
Als overlevingsreacties niet meer nodig zijn, ontstaat er een diepe eenheid met jezelf. Oude angsten, gevoeld, verplaatst of losgelaten, gedragingen – bewust en onbewust – gezien in het licht.
Het licht van verbinding. De verbinding met wie je was, voordat je je moest pantseren, voordat gevoelens beschermd moesten worden.
Voordat je ziel in een vorm gewuwd moest worden. Bevrijd van alles wat je hebt gedaan om te zijn wat of wie je niet was.
Om te overleven binnen een systeem waar je stukjes – of misschien wel stukken – van jezelf verloor. Om erbij te horen. Om de pijn niet te voelen. Om te verdoven. Om…
Het is tijd om één te worden met de oorsprong, je oorspronkelijke zelf.
Durf de sprong aan. De duik naar dat wat onbewust onder je gedrag ligt. Naar oude overtuigingen, beelden, gevoelens die ooit nodig waren om je veilig te voelen.
Maar die je nu beperken. Die je klein houden, je tegenhouden om voluit te leven.
Er ligt kracht in het erkennen van wat je ooit hebt moeten doen om te kunnen bestaan.
Maar er is nog meer kracht in het loslaten van wat niet langer van jou is. Zodat je ruimte maakt voor wie je werkelijk bent.
Vrij. Heel. Thuis.
Voel je iets bewegen in jezelf? Misschien is dit jouw uitnodiging om een stap naar binnen te zetten. Je bent welkom.
Maar hoe doe je dat? Als de verbinding met jezelf beschadigd is?
Beschadigd door ervaringen als eenzaamheid, angst, gevaar, verlies
Als er in feite kortsluiting is ontstaan. Zoals in een meterkast, waar een stop is doorgeslagen.
Met alle gevolgen van dien. Het pad van vertrouwen, de verbinding, al lang doorgeslagen – weggeslagen. En er nog geen nieuwe stop in de meterkast kan worden geplaatst. Hoe kun jij je dan echt verbinden?
De meterkast als metafoor. Een metafoor voor verbinding verbinding vanuit een nieuw vertrouwen. Een vertrouwen dat eerst alle verbindingen met jezelf herstelt, en jou weer in je eigen licht zet.
Een beklemming, daar in de rij voor de kassa. Er staat iemand voor je — en nu ook heel dicht achter je.
Er komt een duizelig gevoel. Alsof je bloeddruk ineens daalt. Je lichaam… Je lichaam is niet nu in de winkel. De onderstroom ervaart iets, en is terug in toen.
Je doet een stap opzij. Iets meer lucht en ruimte. Je focust je op je handen, die het boodschappenkarretje vasthouden. Je ademt langzaam uit.
Inzicht in en bewustwording van je persoonlijke grenzen is een levenslang essentieel onderdeel van hoe jij je verhoudt tot jezelf en tot de ander. In elke levensfase is dit van groot belang. Je grens vormt immers jouw eigen ruimte. Het is de plek waar jij begint en de ander ophoudt en andersom. Grenzen zijn onmisbaar in elke vorm van contact.
In relaties ontstaat daarnaast ook een relatiegrens, en zodra er kinderen komen, vormt zich een gezinsgrens. Grenzen markeren en beschermen, geven richting aan verbinding én autonomie. Er is voortdurend ‘verkeer’ tussen de verschillende lagen in jezelf, de ander, het gezin – en grenzen spelen daarin een voortdurende rol.
Bij kinderen zie je het proces van bewustwording heel duidelijk. Op het moment dat een kind beseft: ik ben een eigen persoon, start het onderzoek. Het woordje “nee” verschijnt en wordt als het goed is, flink geoefend. Zo groeit ons grensbewustzijn mee met het leven. Maar hoe bewust ben jij, als volwassene, je daar eigenlijk van?
Hoe stevig is jouw grens?
Ben jij je bewust van hoe jouw grens is gevormd? Draagt die bij aan een gezonde autonomie, of… speelt er een onderstroom mee? Zeg jij echt een helder “ja” of “nee”? Of zit daar (onbewust) iets anders onder?
Welke ervaringen hebben invloed gehad op jouw gevoel van eigenheid? Welke pijn uit het verleden werkt nog door in jouw manier van contact maken? Oud zeer heeft vaak een grote impact op hoe jij je grenzen stelt en bewaakt – in relatie tot jezelf én tot de ander.
Een grens zichtbaar maken
Nick Blaser heeft een prachtig model ontwikkeld om hier concreet mee aan de slag te gaan. Met behulp van latjes en poppetjes ontstaat er letterlijk een grensbeeld op tafel. Het maakt driedimensionaal zichtbaar wat eerst onbewust was. Zo ontstaat er ruimte, inzicht in alle lagen, en de mogelijkheid tot echte verandering.
Opleiding tot ik-grensbewust begeleider
In mijn praktijk bied ik een opleiding aan die je stap voor stap begeleidt in het werken met het grensbeeld en het vergroten van jouw ik-grensbewustzijn. Je kunt kiezen uit twee vormen:
Fysiek: Drie aaneengesloten opleidingsdagen in mijn praktijk.
Hybride: Je volgt de theorie zelfstandig online via Huddle (inclusief audio, video en ervaringsopdrachten), gevolgd door één fysieke lesdag. Tijdens deze dag demonstreer ik een ik-grensopstelling, en ga je er zelf mee aan de slag – zowel als begeleider als deelnemer.
Na het volgen van MC I en MC II kun je je verder verdiepen in deze waardevolle methodiek. Denk aan:
Spirituele opstellingen
Trauma- en grensopstellingen
Gezinsgrensopstellingen (zowel van nu als van herkomst)
Nick Blaser komt jaarlijks naar Nederland, en steeds weer ontstaan er nieuwe verdiepingsmogelijkheden binnen dit prachtige werkveld van ik-grensbewustzijn.
Nieuwsgierig?
Het werken met je grensbeeld geeft diepgaande nieuwe inzichten: hoe dichtbij ben jij eigenlijk bij jezelf? Bewustzijn op onze grenzen blijft een levenslang wezenlijk onderdeel van wie we zijn. Ben je klaar om de reis naar jouw grensbewustzijn te starten? Je kunt kiezen: volg de opleiding fysiek in mijn praktijk, of start direct met de hybride variant. Bij inschrijving ontvang je het boek Zo ben ik en jij bent anders thuis – en kun je meteen beginnen met leren, ervaren en begeleiden.
Het verschil tussen een familieopstelling en een ik-grensopstelling
Zowel familieopstellingen als ik-grensvisualisaties bieden krachtige manieren om oude pijn en innerlijke patronen zichtbaar te maken. Toch verschillen ze wezenlijk van elkaar – zowel in benadering als in de beweging die ze op gang brengen.
Familieopstelling – inzicht via representanten
Bij een familieopstelling worden anderen ingezet als representanten van jouw familiesysteem. Jij kijkt als cliënt van buitenaf naar het beeld dat zich in de ruimte ontvouwt. De bewegingen, verhoudingen en woorden van de representanten maken zichtbaar waar spanning, loyaliteit of verstrikking zit. Heling ontstaat vaak door het zien en erkennen van wat er in het systeem speelt.
Het is een beweging van buiten naar binnen: je kijkt naar het systeem en wordt geraakt.
Ik-grensopstelling – inzicht van binnenuit door zelf voelen en ervaren
Een ik-grensvisualisatie is een volledig innerlijk proces, waarbij je met behulp van eenvoudige materialen, zoals poppetjes, latjes en stenen, een persoonlijk innerlijk beeld tot leven brengt. Jij als cliënt zet elke stap zelf. Je voelt, plaatst, kijkt, schuift.
In de ik-grensopstelling ben jij degene die beweegt, verandert en bepaalt. Jij onderzoekt, jij voelt, jij kiest. Elke stap draagt bij aan het herstel van je autonomie en je innerlijke kracht.
In deze manier van werken ontstaat op tafel een beeld dat rechtstreeks uit je onbewuste komt. Een oude ervaring, vaak verbonden met pijn, gemis of verscheurdheid, krijgt bestaansrecht. Je zet het neer. Je ziet het. Je voelt het. Niet langer weggestopt, maar zichtbaar en aanwezig in het hier en nu.
De begeleider is aanwezig in een mindful en afgestemde staat van zijn en biedt bedding en veiligheid, en kan je -zonder iets over te nemen- uitnodigen om nieuwe mogelijkheden te verkennen.
Steeds opnieuw ben jij degene die de beweging maakt. Als alles volledig gevoeld is, kan er een transformatie plaatsvinden: een andere beweging, een nieuw beeld. En precies dat geeft ruimte. Ruimte voor erkenning. Ruimte voor verandering.
Samenvattend:
Familieopstelling: je kijkt naar een extern systeembeeld met representanten → inzicht via het geheel.
Ik-grensopstelling/visualisatie: je bouwt je innerlijke beeld zelf op → het onbewuste krijgt bestaansrecht in het nu, en jij kunt er zelf mee werken.
Beide methoden hebben hun waarde. Maar de ik-grensopstelling biedt een diep persoonlijk, lichaamsgericht proces dat precies dáár raakt waar jij ooit werd afgesneden van jezelf – en dat je stap voor stap weer verbindt met jouw eigen ruimte, jouw grens, jouw kracht, jouw autonomie.
De rol van de ik-grens
De ik-grens speelt hierin een cruciale rol. Het latje dat je neerlegt als grens helpt je te voelen:
Waar begint en eindigt jouw innerlijke ruimte
Hoe groot is jouw ‘tuin’ – jouw gevoels- of zielsruimte?
Waar bevindt zich een bepaald gevoel of een specifieke gebeurtenis in jou?
Welke rol speelt dat in het contact met mijn omgeving?
Hoe is het om met je poppetje even naar buiten te gaan, van een afstand te kijken, en vervolgens bewust de beweging naar binnen te ervaren?
De grens bied je de mogelijkheid om te bewegen: van buiten naar binnen, en van binnen naar buiten. Je kunt bewust ervaren hoe het is om naar binnen te gaan, naar dat kwetsbare deel in jezelf. Maar je kunt ook even naar buiten stappen: kijken, analyseren, afstand nemen.
De grens laat je oefenen:
Kan ik bij dat oude gevoel blijven?
Kan ik het toelaten in mijn ruimte?
Is het van mij of overgenomen van iemand anders?
Is het van mij: kan ik het nu doorvoelen en een afgebakend plekje geven, zodat het niet meer zomaar opspeelt?
Wat gebeurt er als mijn ouders op een bepaalde plek staan?
Wat voel ik bij mijn kinderen? Kan ik hen hun eigen plek, hun eigen ruimte geven?
Bekneld tussen muren. Tussen onmacht. Tussen gevaar.
Dan de stilte. Het zwijgen. De blik – als een verstikkende deken die de lucht laat verdwijnen.
Kramp in je lichaam. De angst voor wat er komen gaat, vult de hele ruimte. Als een zure, onpasselijk makende lucht.
En je weet niet… Dat dit niet door jou komt. Dat het niet bij jou hoort. Dat het niet jouw schuld is.
Je wordt verstikt door de onmacht. De onmacht van de ander.
Alsof je een bevroren druppel op het glas bent, vastgeketend in stilstand.
Tot het besef langzaam indaalt: Het lag niet aan jou.
Maar… De eerste ‘stoelen’ van jouw ontwikkeling zijn al bezet. Bezet met angst. Met schuld. Met schaamte. En in het midden: de verstikkende eenzaamheid.
Het heeft je ontwikkeling aangetast. Mogelijk zelfs ontwricht.
En toch… Toch is daar steeds jouw kracht.
Want niets is zo krachtig als het durven aangaan van de diepte- de krater die geslagen is.
Op weg naar de liefdevolle verbinding met jezelf. Vanuit die wil om te kijken, te voelen, te groeien, te ontwikkelen, te transformeren.
Dat is diepgaand werk. Het vraagt moed. Het vraagt energie.
Maar het is ook bevrijding. Voor jezelf. En voor de volgende generatie.
Voor al die moedige personen.
“Wil jij jouw eigen stoelenrij onderzoeken? Ik begeleid je graag in Ruimte te Arkel.
Alleen in mijn ‘tuin’. Ik wil naar buiten, maar ik kan het niet. Ik zit in mijzelf, in mijn eigen ruimte, mijn eigen ‘tuin’.
Mijn grens lijkt verborgen, terwijl hij er juist heel stevig is.
Alleen… het is eenrichtingsverkeer: alles van buiten komt naar binnen. Het beschermt mij niet tegen het ‘buiten’. Het is soms zoveel, zoveel wat allemaal binnenkomt, wat niet zomaar naar buiten gaat. Alsof ik verdrink.
Verdrink in alles wat binnenkomt. Ik voel, ik zie, ik ruik… intens.
Het komt erin, maar het gaat er niet zomaar uit. Het is zoveel. Het overvalt mij. Ik raak mijn ruimte kwijt. Ik bots tegen mijn eigen grens. Ik gil, schop en schreeuw. Ik ben boos. Ik kan het niet alleen.
Als ik niet zo goed naar buiten kan, kun jij mij dan helpen, zodat het niet allemaal te veel wordt? Dat er minder beelden (geluid, geur, zien, woorden) binnen hoeven te komen? Zodat ik wat ruimte overhoud? Ruimte in mij. Ruimte om niet tegen mijn eigen grens aan te klappen. Want weet je… de info kan naar binnen, maar ik kan niet zo makkelijk naar buiten.
Geboren in anders-zijn. Mijn vader, die anders wilde zijn, als kind en als volwassene, gaf mij samen met mijn moeder het leven. Daar, in het verre Indonesië, waren de wonden van honderd jaar kolonisatie door Nederland nog als vers kruid aanwezig in alle poriën van het land. Een liefde- en haatverbinding met de Nederlanders die er toen nog waren en feitelijk verbonden waren met het beeld van jaren van onderdrukking, pijn en vernedering. Mijn vaders hart was Indonesië, en de pijn in hem was groot, net zoals de pijn toen hij mij zag. Een pijn die niet gevoeld wilde worden, een koppig verlangen om vast te houden aan wat was. Vasthouden in een haatliefdeverhouding, een geven-en-nemenrelatie, een verdrukking van gevoelens en emoties die samenkwamen in anders-zijn.
Ik ben de dochter van mijn vader, en mijn pad van anders-zijn liep door angst. Angst om er niet bij te horen, angst voor afwijzing, angst om te zijn. Eten kon ik als geen ander, alsof het mij moest voeden om niet te voelen. Graatmager, ondanks alles wat zoet was en naar binnen ging, bleef ik anders. Ook in mijn lichaam. Mensen waren jaloers op dat lichaam, een lichaam dat voor mij voelde als een leeg omhulsel waarin ik niet kon aarden.
Het anders-zijn zorgde er ook voor dat ik in een ander bewustzijn veel zag, wist en kon doen. Het was ook de spirit in mij, de wijze, de ziener. Die aan de andere kant ook bang was, en lang bang bleef, in het anders-zijn. Dat voelde als vernietigd kunnen worden. Vernietigd door… anders-zijn.
Anders zijn we allemaal. Iedereen heeft zijn of haar eigen ontwikkeling. In ieders ontwikkeling zit ook pijn en onmacht. Nu ben ik blij met mijn anders-zijn. Ik heb in mijn leven gezorgd dat ik anders kan en mag zijn, om mij steeds opnieuw te verbinden met dat waarvan ik dacht dat het belangrijk was.
Het geheel, de hele mens, die te zien en op veel verschillende gebieden gepaste begeleiding te geven die bij iedereen anders is. Immers, iedereen is anders. En ik stem mij af op die ander, om zo die ander in een liefdevolle verbinding te brengen met zichzelf.
Alleen het water. Zonder woorden. Zonder iemand. Warm glijdt het over haar heen. Het water verzamelt zich, en zij alleen in het stromen, zonder taal, zonder tijd. Tot het wegspoelt. Weg is. En zij weer kan gaan staan. Uit de verlamming van de tijd de tijd, die hield haar adem in. En daarmee ook de hare. Bevroren stond ze, kijkend naar het water dat zich vastzette, verstrikt raakte, en haar de adem benam. Een doodse stilte. Een klok die minuten wegtikt. Maar waarheen? Waar naartoe? Ze houdt de stilte, het kijken en niet kunnen handelen, nog even vol.
Maar niet lang meer. Haar borst vult zich met onmacht. Starend in het water. Zwijgend. Wachtend. Met een niets ontziende eenzaamheid.
Soms komt pijn niet met woorden, maar met stilte. Ze sluipt in muren, vult kamers en nestelt zich in het lichaam. Deze tekst is een verwoording van wat ik zie, voel en hoor in mensen. Over het gat dat blijft, tenzij we het durven aankijken.
Weg van de pijn die in alle muren en gaatjes voelbaar is. Al die mannen (en vrouwen) met een gat in hun hart. Een gat in hun borst. Dat met drank, sigaretten of seks gevuld wil worden
Alleen, het gat vult zich niet. Het holt zich steeds verder uit. De vaten dichten zich. De stroming stokt. Zoals er geen weg was voor tranen, is er nu geen weg voor het levensvocht.
Waar stopt het? Waar stopt het doorgeven van een gat?
Mijn tranen willen weer vloeien. Ook in mij ontstaat opnieuw een gat, een gat door niet-weten, angst voor dat wat komen gaat.
Beelden komen samen in een diepe tunnel van verslaving, waar steeds meer onzichtbaar wordt. Woorden verstillen. Handen kunnen zich nog net vasthouden, in een leegte van onzichtbaarheid.
Misschien is het gat alleen zichtbaar als we durven voelen.
Als we woorden geven aan wat verstild is.
Zodat de stroming weer op gang komt, van tranen, van leven.
En hoe helend is het wanneer er een liefdevol oor is, een plek van veiligheid en aanwezigheid. Waar het gat er mag zijn, zonder oordeel. Waar het, juist doordat het gezien wordt, zich langzaam weer kan vullen, met zachtheid, met moed, met leven.
80 jaar geleden… Wat is vrijheid, als pijn ongezien is doorgegeven? Wanneer zijn we écht vrij? Vrij van beklemming en onderdrukking? Wanneer zijn we één geheel, in onszelf, met onszelf, en van daaruit in verbinding met de ander? Vrijheid Wat maakt vrij? Zijn het spullen, geld, macht, werk, verbinding, gezin, familie, gevoelens? Is vrijheid een liefdevolle balans? Is vrijheid te koop? Of is vrijheid dat moment waarop jij tot rust komt? Is vrijheid iets in je lijf? Of iets wat je buiten jezelf zoekt? En als je het buiten jezelf zoekt, waar is dan de verbinding met jezelf? Ontstaat er dan juist vervreemding, door steeds ‘buiten’ in je hoofd te zijn, en verlies je daarmee je eigenheid? Wat is vrijheid voor mij? Voor mij is vrijheid: een opgeruimde, emotionele binnenruimte, mijn zijnsplek, mijn innerlijke tuin autonomie verbinding met mezelf én met anderen de kracht om mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen het vertrouwen om de verantwoordelijkheid van een ander ook echt bij die ander te laten het lef om mezelf vrij te maken van mijn eigen én overgenomen pijnen, het oude zeer van mijzelf en mijn ouders Vrijheid is: Leven in het leven. Tot slot Vrijheid is geen eindpunt, maar een voortdurende beweging. Een uitnodiging om telkens opnieuw naar binnen te keren, oude pijnen te erkennen, en ruimte te maken voor wie jij werkelijk bent. Misschien is dat wel de diepste vorm van vrijheid: leven in het leven.
We dragen allemaal verhalen met ons mee. Verhalen die zich graag laten zien, over kracht, groei, succes. En verhalen die zich verstoppen. Die verbonden zijn met schaamte, schuld of angst. Ze zoeken de schaduw op. Maar juist deze verhalen hebben een grote invloed op hoe we ons voelen en gedragen. Vaak zonder dat we het doorhebben.
De kracht van wat verborgen is
Die verstopte verhalen zitten vaak diep in ons lichaam opgeslagen. Ze vragen om gezien te worden, maar blijven liever onopgemerkt, zolang het kan. Toch kost dat energie. Veel energie.
Stel je eens voor dat je verstoppertje speelt. Je ligt al uren, dagen, misschien jaren op diezelfde plek. Verstopt. Je spieren verkrampt, je adem ondiep, je gevoelens weggestopt. Dat laat sporen na: fysiek én mentaal.
Je zou willen dat dat stuk in jou weet: het hoeft zich nu niet meer te verstoppen. Het mag tevoorschijn komen.
Je omdraaien naar binnen
Stel dat jij je nu omdraait. Naar binnen. Naar die verstopplek ergens in jouw innerlijke tuin, jouw gevoelsruimte gevuld met beelden, herinneringen en emoties. Daar, ergens, speelt een deel van jou nog steeds verstoppertje. Wachtend. In pijn. Volgens de regels van toen: je mag pas uit je verstopplek als je gevonden bent.
Maar wat als jij degene bent die nu zoekt? En vindt?
De weg naar bevrijding
Dat vraagt moed. Je hebt een omkering nodig. Iets in jou moet zeggen: “Ik mag het wél zien. Ik wil het wél voelen.” Wanneer je die plek met liefdevolle aandacht betreedt, ontstaat er ruimte. Het verhaal hoeft niet meer centraal te staan. Wat belangrijk is, is dat jij er bent. Nu.
Het deel dat zich jaren heeft verstopt, heeft niet gewacht op een oplossing. Het heeft gewacht op jou.
Van verstarring naar beweging
Ik voel me gezegend dat ik als verhalenverteller, met kracht, liefde en compassie, mensen mag begeleiden naar die verstilde plekken. Niet om het verhaal te herschrijven, maar om de verstopte energie vrij te maken, zodat je weer mag voelen, ademen en spelen.
Met ik-grensvisualisaties brengen we de verstopplek in beeld. Op de behandeltafel, tijdens een energetische sessie, ontstaat diepe rust. Vanuit die rust werk ik met verschillende technieken om jouw systeem op te schonen. Tijdens gesprekken luister ik en hoor ik niet alleen dat wat je nu zegt maar neem ik ook waar, de historie van dat wat er onder speelt.
En steeds opnieuw merk je: ieder gesprek brengt inzicht. Je komt dichter bij jezelf, in zachtheid en verbinding.
Spelen in vrijheid
Alles is gericht op dit: Weer kunnen spelen, vrij en licht. Vanuit diepe liefdevolle verbinding met jezelf. En van daaruit, met de ander.
Als je als kind veel in het onbewuste moest laten, omdat het leven anders te gevaarlijk zou zijn, is het ontzettend lastig om je bewuste brein aan te zetten.
Het onbewuste vraagt namelijk alle energie om alles ‘onder water’ te houden, onzichtbaar en veilig.
Hoe moeilijk is het dan om, bijvoorbeeld in een klaslokaal, heel bewust de lesstof op te nemen? Terwijl er juist van je gevraagd wordt om je aandacht naar buiten te richten, is jouw systeem druk bezig met iets anders: beschermen.
Je onbewuste geeft dan als het ware de opdracht: “Laat het bewuste geen ruimte innemen, dat is te risicovol.” Je brein wil jou veilig houden, en dat doet het precies zoals het vroeger nodig was.
Meditatie, aandachtsoefeningen , lichaamsgericht werk, zoals ik-grensvisualisaties en energetische behandelingen kunnen helpen om je brein het signaal te geven dat het nu veilig is. Dat je nu kunt ontspannen.
In de ruimte van nu ontstaat de vrijheid om jezelf opnieuw te ontmoeten.
De afgelopen periode stonden voor mij in het teken van iets nieuws, iets spannends en tegelijkertijd iets ongelooflijk verrijkends. Een interview met Nick Blaser én een podcast met Bram Bakker. Twee bijzondere ontmoetingen waarin ik mezelf heb laten zien, niet alleen als professional, maar vooral als mens. Kwetsbaar, open en echt.
Het gesprek met Nick Blaser raakte een diep weten in mij. Hij benoemde ooit dat een cel een grens heeft. En wanneer die grens beschadigd raakt, heeft dat gevolgen, naar binnen én naar buiten. Dit resoneerde zo sterk met mijn visie: dat lichaam en geest één systeem vormen, onafscheidelijk met elkaar verbonden. Elke ervaring, elk trauma, elke vorm van stress laat sporen na in ons fysieke lichaam. Dit inzicht heeft mijn leven veranderd.
In mijn eigen lichaam heb ik dit mogen ervaren. Van hersenschuddingen tot darmklachten, van maagproblemen tot ontstekingen, elk signaal wees me terug naar een onverwerkt stuk, een oud verhaal dat nog gehoord wilde worden. Dankzij de samenwerking met Nick en de opleidingen die ik volgde, kreeg ik de sleutels in handen om te helen. Lagen vielen weg, en ik kwam dichter bij mijn kern. Nooit eerder voelde ik mij fysiek zo in balans als nu.
De podcast met Bram Bakker was spannend op een andere manier. Daar begon ik mijn verhaal bij het allereerste begin: mijn start in het leven. De eenzaamheid, de stress, hoe diep die eerste ervaringen zich in mijn systeem hadden genesteld. Later in het gesprek kwam ook mijn vader ter sprake, en hoe trauma’s zich generatie op generatie kunnen doorgeven. Zijn verhaal leeft ook in mij.
Ik voelde me kwetsbaar, het was doodeng. Maar het voelde ook als een bevrijding. Een soort ‘uit de kast komen’, maar dan in de zin van echt gaan staan voor wie ik ben, met alles wat daarbij hoort. Geen maskers, geen verhalen meer die me klein houden. Alleen nog ruimte voor waarheid, voor groei, voor heling.
Wij mensen doen ervaringen op. En die ervaringen vormen ons. Voor mij is het grootste goed geweest dat ik stap voor stap mijn eigen geschiedenis ben gaan opruimen. Niet door weg te duwen, maar juist door alles aan te kijken, te voelen, en te laten zijn.
En jij? Wat is jouw verhaal? Wat raakt jou? Wat heb jij al opgeruimd, en wat vraagt nog om jouw aandacht?
Ik nodig je uit om stil te staan. Te luisteren. Naar je lichaam. Naar je grens. Naar je zijn. Daar begint de beweging.
Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
Functioneel
Altijd actief
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
Voorkeuren
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
Marketing
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
Recente reacties